Funko POP! Rocks - Billy Idol 99

wysokość 10 cm
szerokość 8 cm

Billy Idol, właśc. William Michael Albert Broad (ur. 30 listopada 1955 w Stanmore, Londyn – brytyjski muzyk, wokalista, autor tekstów piosenek i aktor.

Dołączył do Bromley Contingent – grupy londyńskich fanów punk rocka, towarzyszących grupie Sex Pistols. Podczas tego okresu zdecydował, że zostanie muzykiem i latem 1976, po krótkim pobycie w grupie Chelsea, stworzył zespół o nazwie Generation X. Generation X z pomocą wytwórni Chrysalis Records wydał trzy udane albumy. Po rozpadzie zespołu Idol, w 1981 i rozpoczął działalność solową współpracując z gitarzystą Steve’em Stevensem, a jego utwory „White Wedding” oraz „Dancing with Myself” zdobyły szybko uznanie MTV. To wystarczyło, by rok później zadebiutować solowym albumem Billy Idol. Krążek w Stanach pokrył się złotem. Znalazły się na nim takie hity, jak: „White Wedding”, „Hot in the City” i „Dancing with Myself”. Jego drugi longplay Rebel Yell (1983) z przebojami „Rebel Yell” i „Eyes without a Face” (ponad dwa miliony sprzedanych płyt w USA), został wielkim hitem i sprawił, że Idol osiągnął status gwiazdy w Stanach Zjednoczonych.

Idol nie wydał nowego albumu przed 1986; Whiplash Smile sprzedał się świetnie. Bezpośrednio przed wydaniem albumu Charmed Life w 1990, Idol miał wypadek na motocyklu, w którym prawie stracił nogę. Album sprzedał się nadzwyczaj dobrze, ale Idol zdecydował, że zrobi sobie przerwę. Po wydaniu w 1993 chłodno przyjętego w Stanach Zjednoczonych albumu Cyberpunk, Idol znalazł się poza zainteresowaniem mediów i wpadł w nałóg narkotykowy, prawie umierając z przedawkowania w 1994.

Był kandydatem do głównej roli w biograficznym filmie Olivera Stone’a The Doors (1991), jednak z powodu wspomnianego wypadku motocyklowego musiał odrzucić propozycję. Niemniej wystąpił w niewielkiej roli Cata, pijanego przyjaciela Morrisona (Val Kilmer). Ten sam wypadek spowodował też, że nie zagrał cybernetycznego głównego antagonisty, T-1000, w filmie Terminator 2: Dzień sądu (Terminator 2: Judgment Day, 1991) – został zastąpiony przez Roberta Patricka. W komedii sensacyjnej Larry’ego Bishopa Czas wściekłych psów (Mad Dog Time, 1996) z Ellen Barkin, Gabrielem Byrne i Jeffem Goldblumem pojawił się jako Lee Turner. Wystąpił też w komedii romantycznej Franka Coraci Od wesela do wesela (The Wedding Singer, 1998) u boku Adama Sandlera i Drew Barrymore. W filmie animowanym Heavy Metal 2000 (2000) użyczył głosu Odinowi, a w serialu Randy Cunningham: Nastoletni ninja (2013) zajął się dubbingiem jako Spikey Hair Bot. W 2001 wydał album z największymi hitami Greatest Hits CD. W 2002 wystąpił na australijskim finale rugby, jednak problem z zasilaniem sprawił, że nikt go nie usłyszał. W 2005 powrócił na scenę muzyczną albumem Devil's Playground, który był jego pierwszym nowym materiałem od prawie 12 lat. Trzy lata później, w 2008 wydana została kompilacja największych przebojów Idolize Yourself. W październiku 2014 wydał album Kings & Queens of the Underground. 21 października 2014 powrócił z nową rockową płytą Kings & Queens of the Underground, którą nagrał wraz ze swoim stałym współpracownikiem, gitarzystą Steve'em Stevensem. Krążek wyprodukowali Greg Kurstin i Trevor Horn. Na płycie znalazły się takie utwory jak „Postcard from the Past”, „Can't Break Me Down” czy „Whiskey and Pills”, a także klasyczne ballady – „Bitter Pill”, „One Breath Away” i „Love and Glory". 21 lipca 2018 wystąpił podczas 12. edycji Festiwalu Legend Rocka. Jego hit „White Wedding” został użyty w grze Grand Theft Auto: San Andreas, można go było słyszeć na stacji radiowej K-DST.

Figurka wykonana z winylu, malowana z dbałością o detale, niezwykle barwna i szczegółowa. 
Zapakowana w estetyczne kartonowe opakowanie z okienkiem świetnie sprawdzi się jako prezent.

Towar sprowadzamy z EU od oficjalnego dystrybutora m. in. takich marek jak: Blizzard, Capcom, Dark Horse, DC Comics,
FaNaTtik, Funko, Games Worshop, Jinx, Lego, Mattel, Neca, Pyramid International, Ultimate Guard.